Ludzie wykorzystują dane zebrane z przeszłych doświadczeń, do planowania swoich przyszłych działań. Czy to samo dotyczy ssaków morskich, żerujących w ciągle zmieniających się warunkach spotykanych w środowisku naturalnym?
Jak wiemy, używając komputerów nurkowych, korzystamy z algorytmów dekompresyjnych, opracowanych przez naukowców na podstawie badań i doświadczeń prowadzonych przez lata. Jedną z dewiz, którą się kierujemy jest „plan your dive and dive your plan”. Czy podobnie do nas zachowują się ssaki morskie np. delfiny planując swoje polowania?
Wydaje się, że pytanie to zaintrygowało międzynarodowy zespół biologów morskich, a ich analiza delfinów Risso, polujących na kalmary wskazuje, że ssaki korzystają z danych zebranych wcześniej o swoich potencjalnych zdobyczach, do planowania każdego nurkowania z góry.
Delfiny Risso nurkują setki metrów w poszukiwaniu ławic kałamarnic i jako ssaki, mają ograniczony czas na znalezienie i skonsumowanie jak największej ilości pożywienia. Jednakże kałamarnice, już po ich zlokalizowaniu, mogą zmieniać głębokość, kierunek i prędkość poruszania.
Naukowcy z St. Andrews w Szkocji, University of California i Monterey Bay Aquarium Research Institute wybrali wody wokół wyspy Catalina z Kalifornii, jako miejsce przeprowadzenia badań. Według założeń, każdy delfin przeprowadzałby 7-11 zanurzeń, w szerokim zakresie głębokości, z zaledwie minutą lub dwiema spędzonymi na powierzchni w celu regeneracji.
Korzystając z tyczki, naukowcy przytwierdzili znaczniki rejestrujące dźwięk i ruch do płetw delfinów, aby móc śledzić nie tylko ich głębokość i obserwować ruch, ale także emitowane sygnały głosowe. Jednocześnie śledzili ruchy ławic kałamarnic za pomocą echosondy montowanej na robocie ROV. Dane uzyskane podczas 37 nurkowań delfinów, zostały później przeanalizowane w laboratorium.
Odkryto, że delfiny rozpoczynały echolokację chwilę po zanurzeniu, zbierając dane o swoim terenie łowieckim, o ruchach ławic kalmarów i o ich kształcie. Stwierdzono również, że ssaki podczas kolejnych zanurzeń zawężają swój zakres poszukiwań i echolokacji do głębokości, na której wykryły największe skupiska kalmarów podczas poprzednich nurkowań.
Podczas wynurzenia po żerowaniu, zakres poszukiwania ponownie się zwiększał, wskazując, że rozpoczęły one poszukiwania kolejnych ławic na mniejszych głębokościach. Fakt, że echolokacja była prowadzona także podczas wynurzenia, wskazywał, że delfiny planowały swoją strategię żerowania dla następnych zanurzeń.
Jak argumentują naukowcy w artykule opublikowanym w Journal of Experimental Biology, ta zmienność i koordynacja echolokacji może być interpretowana jako wykorzystanie uzyskanych wcześniej informacji, do planowania kolejnych nurkowań. Badacze sądzą też, iż delfiny przetwarzają uzyskane informacje na bieżąco, korygując swoje plany na podstawie nowo pozyskanych danych.
Źródło: upi.com Foto: wikipedia.org CC 3.0
[pro_ad_display_adzone id=”25708″]
