Wiele osób od dzieciństwa marzy o odnalezieniu skarbu zatopionego w morskich głębinach. Zazwyczaj w takich wypadkach przez myśl przebiegają złoto, kamienie szlachetne, wspaniały, inkrustowany oręż czy dzieła sztuki. Natomiast jak się okazuje, nawet sztaby starożytnego ołowiu, potrafią mieć dla niektórych nieocenioną wartość.
Około 100 sztabek ołowiu wydobytego ze starożytnego rzymskiego wraku w pobliżu Sardynii, posłużyło do zbudowania CUORE (Cryogenic Underground Observatory for Rare Events). Urządzenie powstało w Gran Sasso National Laboratory we Włoszech i ma służyć do wykrywania cząstek elementarnych (neutrino).
Z kolei sztabki ołowiu wydobyte przez łowców skarbów z XVIII-wiecznego wraku, znajdującego się u wybrzeży Francji, zostały sprzedane dla CDMS (Cryogenic Dark Matter Search) i posłużyły do stworzenia wykrywacza ciemnej materii, znajdującego się w Minnesocie, USA.
W obu przypadkach naukowcy, którzy zaczęli stosować ołów byli zachwyceni jego właściwościami. Okazało się, że idealnie nadaje się do prowadzonych przez nich badań. W tym momencie pojawił się jednak spór z przedstawicielami archeologii, którzy z niepokojem patrzą na niszczenie dziedzictwa kulturowego w imię rozwoju nauki.
Ołów wydobyty z wraków jest tak cenny dla naukowców ze względu na swoją czystość i niezwykle niski poziom radioaktywności, który dziś już jest niespotykany. Przy obecnych metodach produkcyjnych nie jest możliwe uzyskanie wyrobu o tak pożądanych przez naukowców właściwościach. Ze względu na skażenie izotopem Pb-210, nie może tez być stosowany jako osłona w wykrywaczach cząstek.
Na szczęście jak to zazwyczaj bywa na gruncie akademickim, oba środowiska podjęły ze sobą dyskurs chcąc wypracować rozwiązanie, które pozwoli zadowolić obie strony i stworzy podwaliny prawne pod przyszłe działania.
Źródło: redorbit.com,
Foto: Jose A. Moya – UA
