11. listopada 2016 to dzień, który pozostanie na długo w pamięci wszystkich polskich freediverów zgromadzonych w Poznaniu, gdzie spotkali się z prawdziwą legendą tego niezwykłego sportu – Umberto Pelizzarim. Nie musiał się przedstawiać, wszyscy na sali dokładnie wiedzieli kim jest i czego dokonał, a pełna lista jego 16 rekordów świata wypisana została na pamiątkowej pocztówce. Dlatego już w pierwszych swoich zdaniach Umberto zachęcał uczestników do zadawania pytań, a wręcz do wskazywania jakim tematem są najbardziej zainteresowani i o czym miałby opowiadać.
Rozpoczął od pokazania filmu ze swojego rekordowego nurkowania na -80 m w stałym balaście (CWT) z 1999 roku. Podkreślił, że według niego to właśnie ta dyscyplina freedivingu rozgrywana na wodach głębokich jest najtrudniejsza, a tym samym dla niego najpiękniejsza. Jak wyjaśniał Umberto, ta konkurencja jest najtrudniejsza przede wszystkim dlatego, że wymaga wszechstronnego przygotowania. Zaliczenie deklarowanej głębokości w tej konkurencji nie oznaczało jeszcze sukcesu. Tuż po nawrocie należało pokonać najtrudniejszy odcinek, kiedy to jakakolwiek myśl zwątpienia mogłaby przyczynić się do nadmiernego zużycia tlenu, a wówczas zabrakło by go na ostatnich metrach.
Od razu padło kilka pytań na temat jego treningu, a Umberto chętnie odpowiedział o tym jak wyglądał jego program. Podzielił się z uczestnikami stosowanymi przez siebie technikami wizualizacji i budowania świadomości myśli w trakcie startu. Swoją wypowiedź niejednokrotnie urozmaicał dowcipami i na pytanie o istotę diety freedivera odparł, że jego dieta opierała się tylko na najlepszych włoskich potrawach jak makaron, pizza i do tego czekolada. A to dlatego, że spędzając dziennie wiele godzin na treningu nigdy nie musiał się martwić o kalorie, bo spalał ich całe mnóstwo każdego dnia.
Następnie przedstawił film z nurkowania na 130 m, gdy ustanawiał kolejny rekord świata w kategorii zmienny balast (VWT). W tej konkurencji zawodnik może wykorzystać do 30 kg dodatkowego obciążenia, by zanurzyć się swobodnie i opaść na odpowiednią głębokość nie tracąc przy tym zbyt dużo energii i tlenu, a już powrót na powierzchnię odbywa się tylko przy użyciu siły mięśni, techniką wykorzystującą płetwy lub poprzez podciąganie się po linie tak, jak odbywa się to w dyscyplinie free immersion (FIM).
Wspominał swoje historie i doświadczenia jako łowca podwodny, polując na ryby w różnych akwenach na całym świecie. Mimo to, zawsze uznawał morze Śródziemne za najlepsze miejsce do nurkowania. Jego ulubionym gatunkiem jest „snapper”, to ryba, którą nie łatwo zdobyć, bo wymaga odpowiedniego zachowywania się przez całe nurkowanie – „należy stać się częścią tego środowiska, bo inaczej ryba to wyczuje i nie uda nam się jej złapać”.
Kolejnym zaprezentowanym filmem był ten z najgłębszego nurkowania w jego karierze – na głębokość 150 m, która według tez naukowców w tamtejszych czasach uznawana była za niemożliwą do osiągnięcia przez człowieka nurkującego na jednym oddechu. Konkurencja „no limits” pozwala freediverom na wykorzystanie dowolnego ciężaru w celu zanurzenia, a przy wynurzeniu korzystają oni z powietrza w butli przymocowanej do tzw. „windy”, które po wypuszczeniu do specjalnego balona wynosi nurka na powierzchnię. Zatem w tej kategorii siła i wytrzymałość mięśni nie ma żadnego znaczenia.
Dyscyplina „no limits” opiera się przede wszystkim na koncentracji, opanowaniu i umiejętności sprawnego wyrównywania ciśnienia, jak mówił gość. Długość czasu nurkowania nie stanowiła dla niego przeszkody, bo swoje rekordowe nurkowanie na głębokość 150 m wykonał w czasie 2 minut 57 sekund. Wracając na powierzchnię zwalniał, gdy mijał nurków asekurujących by celebrować z nimi sukces jeszcze pod wodą. Szczęśliwie Umberto nie miał też problemów z wyrównywaniem ciśnienia i mógł opadać z prędkością nawet 3 metrów na sekundę. W trakcie „ostatniego zjazdu” sztuka koncentracji i determinacji przyniosła mu sukces i 16 rekord świata uwieczniający jego kilkunastoletnią karierę freedivera. To historyczne nurkowanie odbywało się przy wsparciu 97-metrowej łodzi marynarki wojennej Navy Anteo oraz całego sztabu zaangażowanych w ten projekt ludzi.
On sam korzystał z doświadczenia prekursorów dyscypliny freedivingu – Jacquesa Mayola i Enzo Maiorci (bohaterów filmu „Wielki Błękit”). Choć Enzo Maiorca zawsz był bardzo otwarty i przyjacielski w stosunku do Umberto, to jednak Mayol był jego prawdziwym nauczycielem. Umberto przywołał kilka historii jak wyglądały te nauki – np. jak spędził kilka tygodni codziennie nurkując na głębokość nie większą niż 15 metrów, by w końcu zrozumieć, że jedynym jego zadaniem jest po prostu zrelaksować się i cieszyć się z przebywania w wodzie, a nie dręczyć ciało do granic wytrzymałości.
Mayol przekazywał mu nauki dotyczące sfery mentalnej i obszaru technik oddechowych, które czerpał od azjatyckich mnichów i adaptował do freedivingu, a jego głównym trenerem, który prowadził program treningowy przez wszystkie lata jego kariery był Massimo Giudicelli. W końcu Umberto został zapytany o to, jakie znaczenie w treningu freedivera ma joga. Zaznaczył, że nie należy tych dwóch grup utożsamiać ze sobą. Freediving sięga do obszaru jogi głównie w zakresie ćwiczeń oddechowych powszechnie nazywanych „pranajamą”.
Pojawiło się również pytanie o przyjaźń pomiędzy nim a Pipinem Ferrerasem, z którym to głównie toczył walkę o światowe rekordy. Umberto odparł, że była to zdrowa rywalizacja pomiędzy dwoma zawodnikami, ich zespołami i gronem wspierających ich kibiców celebrujących sukcesy swojego idola, ale od 25 lat się nie spotkali ani razu. Nawet film, który został wyprodukowany przez IMAXa pt. „Ocean Man”, przedstawiający historię o obu freediverach, został nakręcony w taki sposób, że ta dwójka w trakcie całej produkcji nawet ani razu się nie spotkała.
Mamy nadzieję, że niebawem freediving ponownie może stać się dla mediów bardziej atrakcyjną dyscypliną. Dzięki nowoczesnej technologii i projektowi drona opracowanego przez polskiego inżyniera jest już możliwe, by podążać wraz z nurkiem z odpowiednią prędkością podczas całego jego nurkowania i transmitować obraz na żywo. Diveye, bo taką nosi nazwę ten podwodny dron, pojawił się w Poznaniu i uczestnicy spotkania po oficjalnym wystąpieniu Umberto mogli obejrzeć jak wygląda na żywo.
Na koniec spotkania z Umberto, goście mogli zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie i otrzymać autograf od autora „Podręcznika freedivingu”, blisko 500-stronicowej księgi zawierającej specjalistyczną wiedzę z zakresu teorii freedivingu, praktycznych przykładów ćwiczeń i treningów, stanowiącego jedną z najbardziej uznawanych pozycji w dziedzinie freedivingu na całym świecie. Pierwsze wydanie zostało przetłumaczone na język polski, ale już kilka lat temu rozeszło się w całym nakładzie. Niespełna rok temu ukazało się wydanie zaktualizowane o bieżące odkrycia naukowe w sferze fizjologii, treningu i reakcji organizmu na praktykę freedivingu, które aktualnie dostępne jest w sprzedaży w języku angielskim na stronie organizatora wydarzenia.
Było to niezwykle inspirujące spotkanie z wielkim mistrzem, sportowcem, rekordzistą, pasjonatem morza, który dokonał wielu niezwykłych osiągnięć dzięki swojemu uporowi, determinacji i ciężkiej pracy w drodze do sukcesu, który pomogli mu ukuć przyjaciele i szereg wspierających osób. Liczymy na to, że odwiedzi nas ponownie i zdradzi jeszcze więcej historii ze swojej drogi w głębokie błękity.
Podziękowania dla partnerów, którzy zaangażowali się w to wydarzenie:
- Sheraton Poznan Hotel
- Stowarzyszenie Freediving Poland
- Stowarzyszenie Spearfishing Poland
- Diveye
Agnieszka Kalska
Organizator spotkania – Szkoła Freedivingu i Pływania FREEBODY
www.freebody.eu
Pełna fotorelacja na stronie domowej organizatora.
Źródło: Informacja prasowa
