Pod koniec zeszłego tygodnia media z Europy – w tym również z Polski – rozpoczęły informowanie o odnalezieniu „bałtyckiej Atlantydy”. Tym mianem szumnie określono osadę z epoki kamienia w wodach przybrzeżnych na południu Szwecji, badaną przez archeologów… od siedmiu lat. Odkrycie wprawdzie jest archeologiczną sensacją, a kolejne ustalenia przynoszą coraz więcej odpowiedzi dotyczących siedliska, warto jednak zaznaczyć, że temat nie jest taki nowy, jak mogły by na to wskazywać kolejne nagłówki.
Naukowcy z Lund University, pracując przez kolejne lata na tym stanowisku, odkryli bardzo dobrze zachowane pozostałości po osadzie, zamieszkiwanej sezonowo przez ludzi w okresie mezolitu – czyli środkowej epoki kamienia.
Wśród wielu ciekawych artefaktów znalazł się m.in. topór wykonany z poroża łosia, którego wiek określono na ok. 9000 lat!
„Chcemy odtworzyć obraz tego obszaru, by móc lepiej zrozumieć, jak to wszystko funkcjonowało. Jakie warunki panowały w okolicy i jak zmieniło się środowisko i klimat na przestrzeni lat.” – powiedział Anton Hansson, doktorant geologii czwartorzędu na Uniwersytecie w Lund.
Dzięki zmieniającemu się poziomowi wód, bardzo wiele artefaktów z Zatoki Hanöbukten, zachowało się w rewelacyjnym stanie. Oczywiście, jak na swój wiek. Dzięki wykonanym odwiertom możliwe było sprawdzenie wieku obiektów metodą datowania radiowęglowego. Sporządzono również mapę batymetryczną, ukazującą zróżnicowanie głębokości.
„Te miejsce było bardzo dobrze znane, ale teraz mamy technologię, pozwalającą zbadać je bardziej szczegółowo. Wcześniej mogliśmy badać tylko pojedyncze, rozproszone znaleziska, dziś możemy to zrobić bardziej kompleksowo.” – wyjaśnił Anton Hansson.
Według naukowców z uniwersytetu w Lund, dzięki badaniu takich miejsc, jak opisane powyżej, łatwiej będzie nam poznać drogę, jaką przebył człowiek znikając z kontynentu afrykańskiego. Wiele z takich siedlisk ludzkich znajduje się dziś pod wodą, gdyż poziom mórz jest obecnie wyższy. Jednak jak można zaobserwować, ludzie od zawsze preferowali trzymać się wybrzeża.
Źródło: phys.org
